Historia o Kowalach (wiersz klasyka)

Jechał Kowal na Kowalu

jakby koral na koralu. 

    Całowali się bez granic, 

    grozę świata mieli za nic. 

Zajechali w cienie świerka, 

kędy wróbel głośno ćwierka,

    zajechali drogę kurze 

    i na białym siedli murze,

wpadli w gniazdo młodych Pliszek,

którym właśnie zbrakło Liszek, 

    siedli chłopcu na rękawie 

    i patrzyli nań ciekawie,

zajechali ponad wodę,

weszli w nią jak krowy w szkodę 

    i topili się bez żalu 

    mały koral na koralu...

i ginęli bez ratunku

w nieprzerwanym pocałunku. 

    - Patrząc już od dłuższej chwili, 

    aniołowie zazdrościli 

martwili się, i bali

że Kowale zginą w fali, - 

    Zszedł więc Cherub w wielkiej chwale, 

    porwał w niebo dwa Kowale.