Kobieta w morzu (wiersz klasyka)

1

W czarnym trykocie lśniącym

i w kasku z gumy czerwonej

zachodzi w morzu jak słońce,

tylko z przeciwnej strony.



2

Zamieszana w srebrzystą pianę,

zamiatana szumiącą grzywą,

przekomarza się z oceanem,

który chciałby ją kochać nieżywą.



3

Leży jak w łożu,

Na fali oparła głowę.

Otworzyła ramiona płowe.

Całą oddana morzu.



4

Morze wzbiera ponad krawędzie,

zagarnia ją chciwym ruchem -

i są jak Leda z Łabędziem,

okryci łabędzim puchem.



5

Jak muszla wpół zanurzona

w fal szmaragdowych obiegu,

wsparta na smukłych ramionach

faluje leżąc przy brzegu.



6

Odpina z ramion zapięcia,

otrząsa krople z dłoni:

łzy szczęścia gorzkiej toni,

która ją miała w objęciach.



7

Jak skarb wyrzucony przez fale

otoczona kontuarem blasku

spoczywa rozparta wspaniale

na migdałowym piasku.