Ballada czarnoksięska (wiersz klasyka)

Pod sierpem żółtej źrenicy

ludzkiej, jastrzębiej czy kociej,

na słowie wyjętym z gwiazdozbiorów nocnych

żałobny utknął paznokieć.



Rysę na dźwięku słowa

zaznaczył mocno aż do krwi

i sokiem tym począł rysować

wzory substancji modrych.



Pod pokrywą z martwego srebra

zakipiała woda baśniowa

i burzyły się zioła, skręcały

aż gestem musiał prostować.



Brwi skupiły tu noc gęstą nazbyt,

język świecy się zwijał i kruszył,

u pułapu nie większy od gwiazdy

pająk liczył zielone sekundy.



Tylko w dzbanie o szyi ciasnej

korek nucił i parą porastał -

wtedy światła na klonach pogasły

i Agata wracała do miasta.



W kruczych rękach dusiła dzieciątko,

że skrzypiało jak mróz lub konar,

a sośnina wołała słodko,

biały księżyc na ręce spoglądał -



O Agato niedobra - posłuchaj:

pluszcze palec po wodzie jak wiosło,

słowo ujął - i zjawa nieludzka

pod żałobnym się kłębi paznokciem.



Jeszcze chwila - i przestanie rzęzić

jak twe dziecko złamane w zaroślach,

o Agato niedobra -



A źrenicą był księżyc -

więc zadumę przemień

i obraz.



Jeszcze chwila - w dzbanie żółty

mały człowiek jak kaczeniec.