Chwila biblijna (wiersz klasyka)

Na przystanku tramwajowym jak u studni czeka

apostoł płomienny,

kiedy stopy najłagodniej oderwał od ziemi

policjant o dostojnych powiekach.



Tłum nie widział apostoła, który był obdarty

i modlitwę rwał palcami łapczywie jak mięso -

lecz zastygał pod pałeczką - czerwoną od żaru,

gdy dzieliła sprawiedliwie świat pomiędzy grzesznych.



Skradały się do niej korne

zwierzęta na kołach,

lamy, wilki, płoche kozy -

strasząc apostoła.



Z głębokości wielkich domów

ślepe kraby wyszły

za nim i grzechotały ogony

rude jak lisy.



Spod daszka jak niebo czarnego

patrzał Bóg i w wymiarach je znanych umieszczał.



I apostoł nie był bezpieczny. Ledwie

ujrzał: skowronkowa Agnieszka

wysiadała z sześciennego powietrza.



Po niego.