Czarne koła (wiersz klasyka)

W kantylenie macierzanki zapach

uśmiechniętych nocą wodził chłopców,

jak w legendzie chodzili w zaświatach

pod oknami czarnymi dla oczu.



Nad głowami nocy złoty jeż,

księżyc w włosy się wtopił jak wianek,

nie wiedzieli - czy noc to, czy wiersz -

gubiąc głosy jak trzciny rozchwiane.



A w latarniach z trudem się chodzi

w jakimś innym rozłożystym świecie,

pod oknami czarnymi młodzi

w zasłuchania jedwabistej sieci.



Węzły powiek tak bolą zaciśnięte mocno,

nawet nie wiem - czy sen jest, czy próżnia pod nimi -

i wyrastał na nowo wędrującym chłopcom

zapach kwiatów na oczach pod oknami czarnymi.



Uśmiechów rzewnych szelest

zapadał w nich jak w otchłań,

jeszcze śpiewu było za wiele,

by się milczeniem spotkać.



Zawikłany powietrza deseń

rozdzierali rękoma ślepców,

jakże mogli inaczej przezeń,

jakże mogli go nie czuć?



Gwiazdy płynęły zewsząd,

w locie wiły swe gniazda,

noc otwarta jak wieczność,

noc ogromna i płaska -



Jak w legendzie chodzili w zaświatach,

wiatru zamieć po twarzach jak deszcz -

w kantylenie macierzanki zapach,

w kantylenie złowrogość nad nimi -



We śnie szli, a myśleli, że w latach,

nie spotkali nikogo pod oknami czarnymi -



- dziwna rzecz.