Jezioro (wiersz klasyka)

Jak odnajdziesz mokrą nutę w kropli głosu?

Masz usta złożone do snu,

a tu próchno świeci w oczach, w kwiatach ognie -

Skrajem jawy uciekać musisz,

bo się zgubisz w ostrych liliach, nie powrócisz,

bo w jeziorze stopisz włosy i sen zmoknie.



Jak odnajdziesz mokrą nutę w lustrze nowiu?



Masz usta złożone do snu,

a tu sieć, a tu mróz, a tu blask -

Blask łzę rzeźbi i różową siecią łowi,

nie chodź w lilie - jesteś boso,

wróć się jeszcze, sen rozgarnij póki czas.



Czy odnajdziesz, czy zrozumiesz, że jej nie ma?

Każda nuta sięga dna, a najgłębsza - mokra,

syczy próchno, oczy pali, w kwiatach blask,

zasłoń oczy, kwiaty uzdrów - bo cię ziemia

snem ominie, strąci w lej i zamieni w kroplę.



Daj się baśni poprowadzić, gdzie na spodzie kule gniazd,

gusła w pąkach, sine ryby jak wieczornych świateł nurt,

trzciny lękiem wędrujące pod melodię wody bór -

każ się baśni poprowadzić, a wzorzysta będzie baśń - - -



Może nie wiesz, pewnie nie wiesz, jest w jeziorze zwierz -

Kiedy staniesz kruchą twarzą nad kielichem lilii,

odwróć skronie - ogień pryska, więc nie próbuj się pochylić,

bo nie wrócisz, bo pod stopą próżnia zamiast mostu,

a to woda, tylko woda - a gdy weźmie, już nie odda -

może nie wiesz, pewnie nie wiesz:

masz usta złożone do snu.



Zwierz ma kudły z długich wierzb, a na grzbiecie plamkę,

nie wierz nutkom, nawet tej, co ma skrzypki blade -

Skrzyp po fali, skrzyp po rzęsach i w jezioro ciężka łza

pada z pluskiem, łuski wodzi, sen zamyka, gasi blask - - -



Skrajem jawy uciekaj, uciekaj,

bo zwierz z toni odmyka powieki -



nie odnajdziesz, bo głęboko, bo bez dna.