Oczyszczenie (wiersz klasyka)

Światłu temu schodzący w obraz

jestem drzewem czy ptakiem ślepym?

Błyskawicy srebrnej koronka

cień mój toczy wysmukłym niebem.

Więc ruchliwą twarzą zwrócony,

gdzie odległy już piorun stąpa

ręce moje jak dwa liście klonu

na ogniste kładę niebiosa.



Będę trwać tak pół-człowiek, pół-drzewo

na cierpliwej powietrza wadze.

Kiedy serce ułoży mnie siwe

w miejscu światła, gdzie lśniącą kładzie

kość jak cacko - Bóg z uśmiechem dziecka -

będę tylko już drzewem bezlistnym,

a zły ogień jak krucha owieczka

pójdzie dalej niewinny i czysty.



Jakąż wtedy otrzymam własność?

Zejdę niżej - a kamień i próchno

nowe niebo utworzą, by zasnąć.

Chłodne niebo i smutne. Gdy w górę

pójdę - obszar bez granic mnie wchłonie

i stanie nagle się światłość

mała jak okna płomień.

Chłodny płomień i smutny.



Będę trwać więc niebu na przekór

w obraz idąc wspomnieniem bosym:

dzwonił gromko na piaszczystym brzegu

w liściu chmury jak żołądź - kościół.

Gołąb z gipsu tam mieszkał nad lustrem

wody świętej, co spadając ostro

na me czoło i dziecięce usta

słowo małe uczyniła siostrą.