Epitafium

Przechodniu, powiedz imię, 
a poznamy miejsce 
marzenia, które niesie 
bezpiecznie i lekko. 
Nad nami niebo rośnie 
i wspina się w dymie 
pozostawiona dalekość. 

Były lata nad nami i są. 
Ty zabierzesz nieświadomą stopą 
pręcik ziemi otulony mgłą, 
co nazywa się dla ust tak prosto, 
a jest głosem, co zaciska krtań 
i wołaniem z samotnego dna. 

Nie zapomnisz, bo woda oparzy 
wargi pyszne i zadusi kłos. 
Kraj ten mamy w oczach jak ołtarzyk 
z gajem dymów świecących jak kość. 
Twarz ukryjesz. Biodra matki suche 
nie wydadzą ziarna, gdyby po nas 
wawrzyn zostać miał mały jak uśmiech 
i jak dłoń albo serce - historia. 

Taka miłóść. Jak kamień przygniata 
ręce nasze przebite na przestrzał 
ułożone miłośnie na kwiatach 
i żelazie bogatym jak wieńcach. 

Nie zapomnisz, bo miłość ta 
da ci oczy niezwykłe i zmarszczkę 
i zobaczysz się, wolny, pod kaskiem 
z bronią naszą w twych spokojnych snach.