Ballada o stajence (wiersz klasyka)

Matka pełna uśmiechu i chemii

dłonie zamyślała w balii

co wieczór...

           a nad dłońmi tymi

trzej królowie spóźnieni płakali.



Nawet aniołki. Gipsowe i krągłe

na kolędach jak wielbłądach fruwające,

krótkie szatki haftowane ogniem

na jej ręce rzucały w locie.



Woda nie była zwykła. Ze źródeł,

gdzie kadzidło rośnie i mirra,

palma także. I w liściastej urnie

Bóg się mały w piosence obmywa.



Przychodziły do niej z pustyni lwy płowe

gasić czerwone języki,

po głosie ich, po tęsknocie ich - człowiek

zjawiał się śpiewny i zwykły.



Na sianie szemrzącym, na szmerze

obok róży i bydła

leżał. Lecz róża z cierniem

była.



Trzej królowie chłostali zwierzęta,

ramionami ku gwieździe śpiewali,

zamyśliła dłonie matka uśmiechnięta

wonne płótno na zły całun kołysała w balii.