Upiór (wiersz klasyka)

Oni śpią w swoich izbach spokojni jak wczora,

A ja biadam i serce mi młotem się tłucze,

Bo dziś wieczór zamknąłem świątynię - i klucze

Z nieostrożnej mej dłoni wpadły w głąb jeziora...



Skroń swą ustroję liściem ogromnym łopucha,

Twarz natrę sobie mąką, aby była blada,

Ściągnę płaszcz wystrzępiony z żebraczego dziada

I pójdę między ludzi, w świat... udawać ducha...



Wiatr mi podarty łachman wydmie niby skrzydło

Nietoperza... W milczeniu północy ponurem

Będę pod ciche chaty skradał się, kosturem

Bijąc w uśpione okna, jak trupie straszydło...



Przerażę ich! Niech wyją i krzyczą na trwogę,

Byłem zgłuszył swe serce, co tłucze się młotem!

Niech ich skroń także zwilży się śmiertelnym potem!

Niech nie śpią tak spokojnie, gdy ja spać nie mogę...