Straszna noc

Czasem zapada straszna noc, głucha, upiorna... 
Noc beznadziejna, sina i grozą potworna... 
Świat odrętwiały ciszy bezdusznej milczeniem 
Śpi pod snów ołowianych tłoczącym brzemieniem... 
Gwiazdy w górze lśnią martwe i zimne boleśnie, 
Księżyc jak biała bryła lodu skostniał we śnie... 

Czasem zapada straszna noc, upiorna, głucha... 
W noc taką jęk topielic z toni rzek wybucha; 
Rosa w kwiatach w jad zmienia swą ożywczą siłę 
I kwiaty więdną, chorą trucizną opiłe; 
Kruk kamienną, grobową ciszą przerażony 
I trupim blaskiem nocy w śpiących lasów strony 
Porywa się i czarnym skrzydłem załopoce, 
I leci skryć się w ciemną gąszcz... O, straszne noce... 

A bladzi ludzie w taką noc o śmierci roją, 
A ci, co marzą, silniej drżącą dłonią swoją 
Cisną serce tętniące w piersi nazbyt głośno; 
Ci, co wiedzą, że dzisiaj snem cichym nie posną, 
I czoło rozpalone wspierają na dłoni, 
Czują rosę zimnego potu na swej skroni; 
Ci, którym duszę ciemna krwawa zbrodnia plami, 
Z posiwiałymi ze snu budzą się włosami... 

Głodne psy wyją włócząc się zgrają tułaczą, 
A małe dzieci strachów się boją i płaczą... 
Gdzieś w ciepłej izbie ludzie siedzą przy kominie: 
Nikt nie waży się przerwać milczenia, jedynie 
Matka oczy na ścianę. obróci bezwiednie, 
Spojrzy i szepnie: \"Zegar stanął\", i poblednie, 
I wszyscy zimnym dreszczem wstrząsnęli się trwożnie, 
A dziewczęta poczęły się żegnać pobożnie... 

W noc taką gdzieś starucha dźwiga się z barłogu 
Chora i drży, czy śmierć już nie stoi u progu, 
I trwożna, chce odegnać bliską chwilę zgonu, 
I zamawia chorobę czarem zabobonu. 
W taką noc matkę słabą, wynędzniałą, głodną 
Czarne rozpacze pędzą ponad topiel wodną: 
Z rozwianym włosem, z dziećmi ponad wodą kroczy 
I płaczącym biedactwom zawiązuje oczy 
Błądzi po stromym brzegu w północnej pomroce 
Szukając głębi... Straszne, beznadziejne noce... 

A gdy dzień wyrwie ludzi z nocnych mąk otchłani, 
Budzą się smutni, chodzą bladzi, obłąkani, 
Jak gdyby jakimś ciężkim przytłoczeni ciosem, 
I słuchają złych wieśxi szeptanych półgłosem: 
Że chłop ślepego ojca udusił pod lasem, 
Aby dobytek jego zagarnąć przed czasem; 
Że śmierć była tej nocy u pięknej dziewczyny, 
Co wiła sobie wianek dziś na zaślubiny; 
Że niewiasta, co Boga prosiła gorąco 
Długie bezdzietne lata o płodność rodzącą 
Aż w końcu się poczuła matką, wysłuchana, 
Powiła płód nieżywy... Nie zbłagała Pana... 

Czasem zapada straszna noc, potworna, głucha... 
Strwożeni, słabi starce z tchem oddają ducha... 
Nikt nie klnie, bo się korzy przed Nieznanym z trwogą - 
Nie modli się, by nie kląć skargą nieprzytomną, 
I tylko gwiazdy modlą się ciszą ogromną... 

O, że się jasne gwiazdy wtedy modlić mogą!...
.............................................
O co się zimne gwiazdy wtedy modlić mogą...