Szczęśliwe ludy (wiersz klasyka)

Szczęśliwe ludy, gdy im w górze świeci

Wolnej ojczyzny widoma potęga,

Co darząc blaskiem najuboższe dzieci,

W podziemia nędzy i boleści sięga.



Szczęśliwe kraje, gdzie pokoleń praca

Nie idzie w niwecz wśród gromów i burzy,

Lecz gdzie czyn wszelki ojczyznę wzbogaca

I gdzie myśl każda jej tryumfom służy.



Szczęśliwe ludy i szczęśliwe kraje,

Gdzie geniusz wodza, bohatera męstwo

I żywot, który w ofierze oddaje,

Wielkim ideom zapewnia zwycięstwo.



Tam nawet nędzarz, którego w proch zetrze

Zawziętość losu, głowę wznosi śmiało,

Gdyż w pierś wciągając rodzinne powietrze,

Oddycha szczęściem narodu i chwałą.



Tam są szczęśliwi, co w niedoli mogą

Śnić, że ich dzieciom losy się uśmiechną,

I ze spokojem patrzeć w przyszłość błogą,

I o pomyślność oprzeć się powszechną.