Bolesławowi Prusowi (wiersz klasyka)

Niechaj pracownik nie żali się cichy,

Gdy ziarno myśli wciąż rzucając świeże,

W oklaskach tłumu i błyskotkach pychy

za trud swój głośnej zapłaty nie bierze.



Rozgłos i sława przemija tak marnie

Jak tuman pyłu, którym wicher kręci...

Choć nagle cały widnokrąg ogarnie,

Znikając z oczu, znika i z pamięci.



Opada fala uwielbieniem wrząca

I tych, co w górę wyniosła na sobie,

Po krótkiej chwili znowu na dół strąca,

I grzebie żywcem w zapomnienia grobie.



Powoli nawet dźwięk imienia głuchnie -

Zgłuszą go nowi tłumu ulubieńce -

I w bezimiennym rozsypią się próchnie

Oznaki hołdów i laurowe wieńce.



Zginą od prądów chwilowych zawiśli

Za widmem sławy goniący sztukmistrze,

Lecz nie zaginie siew szlachetnych myśli

I nie przepadną natchnienia najczystsze.



Choć pracownika noc otoczy głucha,

Wyrosną kwiaty na cmentarnej grzędzie

I nieśmiertelna cząstka jego ducha

W sercu pokoleń późniejszych żyć będzie.



A nowych czasów dążenia i czyny,

Co nieświadomie zeń początek wiodą,

Te nie więdnące dając mu wawrzyny,

Będą dla niego najwyższą nagrodą!





Adam Asnyk

1897