Ciche wzgórze (wiersz klasyka)

Znam ja jedno piękne wzgórze.

Na nim kwitną przy figurze

Przeźroczyste polne róże.



Boża męka pochylona

Patrzy z ciszą i spokojem.

W świat wyciąga swe ramiona

Ponad ziemskim krwawym znojem.



Jak tam słodko, jak tam błogo:

Nie dotknięte bólem, trwogą

Serca w niebo płynąć mogą.



Tęsknych dumań nic nie zmąci.

Cichnie ludzkiej głos boleści...

Chyba wietrzyk listkiem trąci.

Lekko, śpiewnie zaszeleści.



Kiedy słońce z nieba schodzi

W swojej złotem tkanej lodzi.

W purpurowych fal powodzi.



To nad wzgórkiem twarz swą zniża,

Pożegnalnym blaskiem strzela

I całuje stopy krzyża,

Święte stopy Zbawiciela.



Pod tym krzyżem w pierwszej wiośnie

Z polną różą, co tam rośnie,

Wyglądałem w świat radośnie:



Pod tym krzyżem w ranek jasny

Na mogile kwiaty rwałem,

Z tego wzgórza zagon własny

Raz na zawsze pożegnałem.



Więc choć lat już przeszło tyle,

Myślą wracam w dawne chwile

Siąść pod krzyżem na mogile.



Chcę usłyszeć znów o zmroku

Pieśń nabożną tego ludu,

Co się modląc ze łzą w oku

Oczekuje zawsze cudu...





Adam Asnyk