Co złość zniweczy (wiersz klasyka)

Co złość zniweczy, co występek zburzy,

To miłość z gruzów na powrót postawi,

Upadłą ludzkość z krwi i łez kałuży,

Gdzie ją spychają występni i krwawi,



Czyn poświęcenia podniesie i zbawi,

Myśl, która dobru powszechnemu służy,

Wiedzie za sobą duchów zastęp duży,

Jak łańcuch w niebo lecących żurawi.



Cichych poświęceń nieustanna praca

I serc szlachetnych dobroć promienista

Grzesznej spuścizny przekleństwo odwraca



I coraz głębiej przenikając, czysta

Powszechny skarbiec duchowy wzbogaca,

z którego każdy czerpie i korzysta.





Adam Asnyk