Mgławice (wiersz klasyka)

Rozsiane w światów przestrzeni,

Kosmiczne spływają mgly,

W smugi przejrzystych pierścieni,

W obłoczek wiążą się mdły.



Pośród gwiaździstych łabędzi,

Gwiaździstych wężów i lir,

Moc wieczna w przyszłość je pędzi,

W powszechny wprowadza wir.



Świetlanym zwojem się wznosi

Tych nikłych cząsteczek rój...

Szukają wspólne; swej osi,

By obrót rozpocząć swój.



I tak się męczą i chwieją,

I lotny skupiają pył,

By zbić się z czasów koleją

W szeregi ognistych brył.



Przez długie męczą się wieki,

Chcąc zdobyć wewnętrzny ład -

Dzień jeszcze bardzo daleki,

Gdy nowy z nich wyjdzie świat.



Lecz będą kolebką jasną

Nowych żywotów i sił,

Gdy nasze słońca pogasną,

W kosmiczny zetrą się pył... 

* * *

W ludzkiego ducha przestworzach

Podobnie wiąże się mgła,

Rzucona w odległych zorzach

Na niebios błękitne tła.



Mgły marzeń płyną po niebie,

Do nikłych podobne smug,

Szukają kształtów dla siebie,

Szukają dla siebie dróg.



Chcą tkankę swoją pajęczą

W ciał szereg promienny zbić

Chwieją się, wazą i męczą,

By mogły w przyszłości żyć.



Pizez wieki cienie tych mgławic

Skupiają cząsteczki swe

I czasem światłem błyskawic

Zgęszczoną oświecą mgłę.



Przez wieki krążą tak marnie,

Czekając na przyszły świt,

Który za wszystkie męczarnie

Słoneczny nada im byt.



I przyjdzie czas ten, gdy one,

Po długim upływie lal,

Zastąpią dawne, zburzone,

I nowy utworzą świat.





Adam Asnyk

9 kwiecień 1879