Biała dama (wiersz klasyka)

Biała damo, przeźroczysta damo,

lśniąca w krześle księżycową plamą.

na co czekasz, wystrojona złudnie?



Nikt nie poszedł, nikogo nie cieszy

blady profil w wiązanej calčche\'y,

słodki owal i oczy jak studnie.



Lecz jest serce w tym wielkim pałącu,

co potrafi dotrzymaż ci placu.

Daj mi rączkę w mitence z pajęczyn...



Pantalonki masz z haftów odycznych...

szal nie perski lecz ektoplazmatyczny...

krynolinę z astralu i z tęczy...



Czemu milczysz, księżycowa gracjo,

chcąc mi wmówić, żeś halucynacją,

kwiecie ciała zasianego w ziemię?



Jak balon odpływasz pod plafon,

krążysz światłem ponad gdańską szafą,

w zalęknieniu i trumiennej tremie...



Tam za ścianą stary lokaj Łukasz

w śnie się zrywa i zapałek szuka -

(ciebie więcej niż śmierci się boi)



bo już płyniesz, syreno powietrza,

coraz wiotsza, nieżywsza i bledsza

przez kolejny różaniec pokoi...



Biała damo! pod woją obronę

płyną moje tęsknoty szalone,

o madonno nudnego cmentarza!



Ach, za tobą tłum pięknej młodzieży

iść powinien lub u nóg twych leżeć,

i nie straszyć powinnaś - rozmarzać!



Gdzie uczeni powiedzieli: koniec,

gdzie szyderczy woźnica w bikornie

swym humorem życie chce uprościć -- --



Tam zakwitasz fantazją bez nazwy,

tam powiewasz suknią z ektoplazmy,

niespodzianko wesołej wieczności!





Maria Pawlikowska - Jasnorzewska