Do... (Gdyś raczył waszmość pan być u mnie...) (wiersz klasyka)
Ignacy Krasicki
Gdyś raczył waszmość pan być u mnie, nie zdobyłem się na owe wspaniałe przyjęcia, które to, wspaniałe na moment, po owym przeszłym momencie dają niekiedy wspaniałość przeklinać. Nie nudziłeś się jednak, a ja teraz po rozstaniu mam czułość smutną. I w tej czułości rozważam, iż gdybyśmy mieli na pogotowiu śpiewaków, może by nam to zaśpiewać mogli wśród zabaw, cośmy dobrze użyli, co ja tu kładę na ulgę żałości mojej:
Niech, co chce, będzie,
Choć już i złego,
I w tym zapędzie
Losu przykrego
Choć już i złego,
I w tym zapędzie
Losu przykrego
Czuli a cnotni,
Bądźmy ochotni.
Przegra kto, wygra
Z torbą lub trzosem,
Los z nami igra,
Igramy z losem.
Z torbą lub trzosem,
Los z nami igra,
Igramy z losem.
Czuli a cnotni,
Bądźmy ochotni.
przysłano:
5 marca 2010
