Bonaccia (wiersz klasyka)
Leopold Staff
Bonaccia
Władysławowi Kozickiemu
Morze ogromne, nieprzejrzane morze,
Rozlane ciężko bez kresu i granic,
Śpi nieruchome w upalnym przestworze,
Głuche na wszystko i nieczułe na nic
Ponad bezwładem modro - złotej szyby
Błękit przeczysty jedna tylko plami
Brzemienna chmura sykstyńsk, jak gdyby
Duch się unosił boży nad wodami.
A ja, olśniony blaskiem tej godziny
Poprzez zasłony opuszczonych powiek,
Leżę jak szczęsna gruda złotej gliny,
Zanim z niej został ulepiony człowiek.
Władysławowi Kozickiemu
Morze ogromne, nieprzejrzane morze,
Rozlane ciężko bez kresu i granic,
Śpi nieruchome w upalnym przestworze,
Głuche na wszystko i nieczułe na nic
Ponad bezwładem modro - złotej szyby
Błękit przeczysty jedna tylko plami
Brzemienna chmura sykstyńsk, jak gdyby
Duch się unosił boży nad wodami.
A ja, olśniony blaskiem tej godziny
Poprzez zasłony opuszczonych powiek,
Leżę jak szczęsna gruda złotej gliny,
Zanim z niej został ulepiony człowiek.
wyśmienity
1 głos
przysłano:
5 marca 2010