Wędrowiec (wiersz klasyka)

Moje drogi wieją na północ,
moim włosom - siwizna fal,
moje lądy - gwiazda i czółno,
prędkie żagle napięte w dal.

Nie ulęknę się miedzi miesiąca,
nie pokona mnie błękit ni czerń.
Serce - to żagiel płonący!
Serce - strzaskany ster!

Ty nie będziesz czekać jak Solwejg...
(Wiatr na północ łódź ciska znów.)
Ty nie umiesz śpiewać jak Solwejg
postrzępionej melodii słów.

Obrócę żagle na wiatr.
Dal oczy przetnie jak nóż.
Ojczyzną moją jest świat.
Krwią w moich żyłach - krew zórz.