Dla Ani (wiersz klasyka)
Edgar Allan Poe
Dzięki niebu -- Przesilenie
Przeminęło już bezpiecznie --
I powolne ciała gnicie
Już minęło ostatecznie
I gorączka, zwana życiem,
Przeminęła ostatecznie.
Ach, bezwładnie wiem i smutnie
Wszystkich sił jam pozbawiony --
Żaden muskuł się nie rusza --
Gdym na wzdłuż tak położony --
Mniejsza o to -- Tak mi lepiej,
Gdym na wzdłuż tak położony...
Leżę -- leżę -- tak spokojnie --
W cichym łożu leżę sobie,
Że ktoś mógłby patrząc na mnie
Sadzić, żem jest trupem w grobie.
Ach -- i drżałby patrząc na mnie,
Sądząc, żem jest trupem w grobie.
Jęki moje i stękanie --
I gorączka -- łkanie -- rwanie --
Już ucichły w błogim stanie --
I okropne uderzanie --
Ach okropne -- przeraźliwe --
Mego serca uderzanie.
Ból i duszność -- chęć rzygania --
I febryczne drżenie ciała --
Już ustały wraz z gorączką
Co po mózgu mi szalała --
Wraz z gorączką zwaną życiem,
Co mi mózgi rozpalała.
I, ach, wszystkie te męczarnie,
Najstraszliwsze te cierpienia
Przeminęły z najstraszliwsza
Męka mak -- męka pragnienia,
Które we mnie głąb ognista
Namiętności rozpłomienia.
Piłem wody, dziwnej wody,
Co mi gasi szał pragnienia.
Piłem wody, która płynie
Jako piosnka nad kołyską --
Od wiosennych zórz, lecz mało
Wsiąka w gruntu podścielisko --
W tej jaskini tutaj blisko
Wsiąka w gruntu podścielisko.
Ach, a teraz któż to powie,
Chyba wariat jaki może,
Że mój pokój pełny mroku
I że ciasne moje łoże!
Ach, bo nigdy człowiek nie spał,
W takim łożu jak to łoże,
A gdy śpisz -- spać musisz właśnie
W takim łożu jak to łoże.
Teraz duch mój tantalowy
Pełny ciszy odpoczywa --
Zapomniawszy -- albo wcale
Nie żałując róż przędziwa,
Nie żałując dawnych wzruszeń
Mirtów ani róż przędziwa.
Bo gdy cicho tutaj leżę,
To widziadła owych kwiatków
Maja dla mnie świętszy zapach,
Przenajświętszy zapach bratków,
Rozmarynu słodki zapach,
Pomieszany z wonią bratków,
Z wonią ruty -- i przecudną
Czystą -- świętą wonią bratków.
I tak leżę cichy -- senny --
Kąpiąc duszę jak w otchłani
Nieskończonych snów o prawdzie
I piękności mojej Ani --
Tonąc duszą w tej kąpieli
Snów o włosach mojej Ani.
Ona czule mnie całuje,
Czule pieści dłoń mą ona;
Śpię -- ach śpię -- rozkosznie marzę
Niby w raju -- u jej łona --
Śpię głęboko -- śpię na niebie
Mojej Ani drogiej tona...
Gdy mrok nastał, wnet mnie ona
Kryje ciepłem ducha swego --
I błagała archaniołów
By mnie strzegli ode złego,
Ach, królową archaniołów,
By mnie strzegła ode złego.
Leżę -- leżę tak spokojnie
W łożu swoim leżę sobie,
(Znając miłość jej anielską),
Że wy mnie sądzicie w grobie --
Ach -- i leżę tak z rozkoszą
Cichy -- senny leżę sobie --
(Z jej miłością cichą -- słodka --)
Że wy mnie sadzicie w grobie --
Że wy drżycie patrząc na mnie
I sadzicie, żem już w grobie...
Ale serce me jaśniejsze --
Niż na niebach -- na otchłani
Wszystkie gwiazdy promieniste:
Ach, jaśniejsze blaskiem Ani.
Gdyż rumieni się tą zorzą,
Która jest miłością Ani;
Gdyż się złoci myślą zorzy
Jasnych oczu mojej Ani...
przysłano:
5 marca 2010