Robak Zdobywca

Edgar Allan Poe

Patrz gala w Nocy lśni salonach —

Od dawnych, smutnych lat
Strojnych aniołów chór w zasłonach,

Ze łzami w oczach siadł —
Niby w teatrze siadł — i patrzy

Na dramat łez i krwi.
Orkiestra zaś w ton najbogatszy,

Melodią sfer im brzmi.

Aktorzy — Boga obraz sam —

Coś krążą, coś biegają —
Coś szemrzą — szepczą tu i tam.

Ach, lalki, które drgają
Na rozkaz istot bezforemnych,

Co scen zmieniają krąg —
Roznosząc szmerem skrzydeł ciemnych

Jęk niewidzialnych mąk.

Pstra iście sztuki tej intryga —

Każdy ją pomni widz:
Widziadło, które wiecznie ściga

Tłum, co nie ujmie nic.
W jednakim wiecznie krążąc kole —

Na jeden punkt powraca:
Szaleństwo — grzechy i niedole —

I strach, co życie skraca.

Lecz, spojrzyj! W ciżbę tych aktorów
Coś pełznie, coś się pląta:

Czerwonych sunie rój potworów

Z pustego sceny kąta.
Sunie a sunie, aż się zerwie

I ciała graczy ssą.
Płaczą anioły, widząc czerwie —

Przesiąkłe ludzką krwią.

Zagasły światła — wkoło mrok

Śmiertelnym — patrz! — piorunem
Na każdy ludzki spada wzrok

Kurtyna swym całunem. —
Anioły, ze łzą u swych powiek,

Żałują nieszczęśliwca —
Bo słuchaj: Dramat ten — to Człowiek.

Bohater? Robak Zdobywca!

tłum. Antoni Lange

Edgar Allan Poe