ŚWIT ŚWIATA (wiersz klasyka)

Gdy się budzę nad ranem

Wita mnie mój zaścianek

Ten z metalu, szkła, tworzyw

Świat nieludzki, lecz Boży!

Już nie dawny - lecz nowy

Już nie prosty - a kręty

Już nie barwny - a płowy

Już nie gładki - a zmięty.

Już nie wielki - lecz mały

Bardziej skąpy - niż szczodry

Już rozbity - nie cały

Tam okrutny - tu dobry.

Nieskończenie bez puenty

Tam okrągły - tu płaski

Poświęcony - przeklęty

Lecz proszący wciąż łaski.

Tutaj podły - tam godny

Raz głęboki - raz płytki

Już nie syty - a głodny

Tutaj piękny - tam brzydki!

Absurdalna oczywistość

I to wszystko!

Kto zaskarży

Niegodziwość marży?

                                                                                    17 maja 2008 Rzym