Ogień (wiersz klasyka)
Sándor Petőfi
Ja nie chcę jak łodyga wierzby
Zgnić nędznie gdzieś w cuchnącym bagnie.
Jak dąb, w zesłanym mi od Boga
Błyskawic ogniu spłonąć pragnę!
Potrzeba ognia mi! Niech w wodzie
Ród żab i ryb się dobrze czuje -
I poeciątek cech, co żwawo
Na żabią modłę muzykuje.
Tyś dla mnie jest - i ciebie, ogniu
Za żywioł mój ja wybrać muszę!
I choć obficie marzłem w życiu,
Gorącą zachowałem duszę.
Namiętnie kocham cię ,dziewczyno!
Daj patrzeć w ócz twych gwiazdy obie!
Lecz bądź ognista! Bo inaczej -
Dalibóg, możesz odejść sobie.
Hej, gospodarzu, daj mi wina,
Lecz z prawdziwego winogradu!
Bo jeśli trunek dasz wodnisty,
Źle będzie z twym czerepem, dziadu!
Ogniste wino i dziewoja
Na ziemi jeno żyć są warte.
i jeszcze trzecia rzecz - to pieśni...
Nie mogą z życia być wydarte!
Pieśń zaśpiewajcie, lecz ognistą!
Niech w krtani ton bezsilnie skona
Każdemu, kto nie zdoła śpiewać
Tak, iżby się zatrzęsły łona!
Ja nie chcę jak łodyga wierzby
Zgnić nędznie gdzieś w cuchnącym bagnie.
Jak dąb, w zesłanym mi od Boga
Błyskawic ogniu spłonąć pragnę!