Z ciebie powstałam i tobą się staję. (wiersz)

Gdybym nie wiedziała, powiedziałabym, że jesteś mężczyzną, który dobrze kończy i nieważne jak zaczął:) W każdym razie ta ostatnia zwrotka najbardziej "Twoja"!

Pokazałaś tym wierszem wszystko, co najważniejsze. Mocne, po prostu. Aż musiałam sprawdzić, czy ktoś na kanapie przed telewizorem siedzi.

...skaczące słowa jak szamotujące się delfiny..." - ładnie. Bardzo mocny pzekaz, aż pod gardło!

"ziemii" - jedno i

Wiesz co , ja mam trochę problem z tzw "pisaniem kobiecym". Zawsze się boję powielania schematów i stereotypów, wpychania kobiecości w typowe tematy, typu miłość, cielesność itp.

A u Ciebie jest inaczej. Twoje pisanie jest kobiece i ma pazur, balansuje wciąż gdzieś między cielesnością a tajemnicą.

Właśnie cały czas się zastanawiałam nad tym słowem, dzięki. I dziękuję za motywację - sama boję się stereotypów i banalności i wiem, że czasem (często) w nie popadam, ale zazwyczaj emocje biorą górę jakoś tak

Ja myślę, że to jest normalne, że emocje górę biorą.

Inaczej by nas tu nie było:)

Dlatego ludzie piszą - jakoś trzeba sobie poradzić z tym, co w nas kipi.

Ale widzisz, jest różnica między pisaniem autoterapeutycznym, a pisaniem, które ma jakąś przyszłość. A Ty masz zajebisty potencjał, moim zdaniem.

świetny tekst.. !!!

Tekst wyśmienity ! Zabieram do ulubionych :)

Pozdrawiam.

- "co jeszcze mogłeś ode mnie chcieć" czego.
- "których nie widząc pytałeś czy dobrze spałam" wychodzi na to, że ów ktoś pyta oczu.
- "nigdy już wstać" może pokombinować z szykiem? Chyba przydałoby się przesunięcie akcentów.
- "jest mi ciepło a moje rzęsy to liście opadające z umarłego klonu
jest mi dobrze" ta anafora brzmi niezgrabnie. Zasadza się na innych elementach i przez to jest raczej zwykłym powtórzeniem.
- "otwierasz mi ciągle bramy moich własnych tajemnych" "mi" zbędne.

Wiem, czepiam się, ale to są niezwykle istotne elementy. Diabeł tkwi w szczegółach. Niemniej jest to dobry tekst z bardzo wyraźną chęcią stopniowania. Trochę mi to na początku przypomniało Hezjoda i aż się uśmiechnąłem. Co jeszcze...może solidna leksyka, ale do tego, co wypunktowałem koniecznie się odnieś. Wtedy będę na "tak".

Wspaniały obraz w trzech odsłonach. Kocham Twoje wiersze i opowiadania Straw za świeżość spojrzenia i niezwykle krystaliczną czystość jaka z nich emanuje;)

zdecydowanie to dobry tekst, ale chciałabym o nim powiedzieć, że jest świetny. póki co , gubią mi się te obrazy między sobą, jakby słowa jeszcze nie dotykały tego, co głęboko siedzi w podmiocie, dryfują gdzieś pod powierzchnią, ale wciąż zbyt wysoko linii wody.
wiek pierwszy mija mi pod czasownikiem "mieć", a jakże miło by było, gdyby tak nagle odszukał jakiś swoich odpowiedników. i jest też kolejność: czy nie najpierw powinny być bajki, a potem wybudzenie?

z drugiego na pewno zapamiętam ten fragment:
"kładę się więc i nie zamierzam nigdy już wstać
jest mi ciepło a moje rzęsy to liście opadające z umarłego klonu" - choć przy czytaniu na głos ten drugi wers nieco zatyka.

w trzecim natomiast mamy piękną metaforę z rzeką, którą można podciągnąć pod filozofię dialogu. i myślę, że właśnie ten obraz z blizny na rzekę, a w konsekwencji na tworzenie "charakteru" człowieka, zapamiętam z tego tekstu. reszta to tylko obudowa, która wypada przy trzecim blado.

@Justyna "i jest też kolejność: czy nie najpierw powinny być bajki, a potem wybudzenie?" - niekoniecznie.


Niestety, co do "mieć" za Justyną. Psuje to wiersz.

Biorę w całości;-)

ja to bym była za drugą gwiazdką tutaj ^^

Ja też Figo:)
I czekam na kolejny wiersz(e) - długo każesz na nie czekać Strawberry!:)

Pozdrawiam wiosennie.