napotykamy się na schodach /krótki traktat o upadkach/ (wiersz)

Jakby za dużo o ręce lub dłonie ;) Ale poza tym drobiazgiem ładnie i zgrabnie, a nawet odrobinę intrygująco :)

Pozdrowienia

Dzięki Bożeno.
Zapewniam, że konstrukcja wymaga zarówno jednych jak i drugich;)

Dłonie, ręce, wiara, nadzieja. Ech... Co za nieoczekiwane połączenia.

Możliwe, że ja czegoś nie dostrzegam ;) Ty jesteś autorem, wiesz najlepiej, co wierszowi potrzebne.

Cieszę się, że zwróciłaś uwagę.

Smykusmyk, cieszę się, że zwróciłaś uwagę

Och, tu też młodzieńczy patos. A może by tak trochę mniej wytartych rekwizytów w tak krótkim tekście?

Powodzenia w nowym tygodniu. Serdecznie pozdrawiam.

Katarzyno, czy mogę Cię zapytać co uważasz za patetyczne w tym wierszu. Patos kojarzy mi się owszem z wyświechtanymi powiedzeniami wrzuconymi do wiersza ot tak sobie. No chyba, że się mylę i patosem stają się same padające słowa, które maja wpływ pierwsze skojarzenia przy interpretacji. Czym jest Patos?

zapewniam, że wyświechtane (ale przede wszystkim nadęte i cholernie sieriożne) powiedzenia, zwroty, frazy i inwokacje wrzucane do wiersza nie ot tak sobie, a celowo, to również patos. obawiam się, że aby pisać o wierze i nadziei (dlaczego to cholerstwo zawsze występuje w parze?) bez popadania w sztampę potrzeba naprawdę wielkiego talentu. czegoś takiego, jak na przykład wtedy, gdy czytasz Herberta i myślisz: o ja pierdolę... i przestajesz pisać na pół roku.

a teraz tekst, krótko, bo i on ci krótki.
jak się zastanowić, to w warstwie pomysłu wiersz nie ma zadatków na przerost zadęcia, bo motyw próżnych dłoni, pustych kieszeni, ba nawet tej reszty na niedoczekanie mógłby "zrobić"
wiersz. sęk w tym, że rodzi się podejrzenie, iż te nieszczęsne nadzieja i tak dalej narodziły się głównie ze skojarzenia ze słowem próżny, z nich z kolei wywodzi się w prostej linii krzyż pański (trochę zbyt prosto wiodą do siebie te skojarzenia). i od razu uprzedzając ewentualną odpowiedź, że to nie tak miało być - może i tak, ale rozmawiamy już o efekcie końcowym, a ten jest uwarunkowany najprostszymi skojarzeniami czytelnika, a cała sztuka polega na tym, żeby tych najbardziej oczywistych skojarzeń w nim nie wywoływać.