***dla A.

***

Każda prawda jest jak owoc,

 który, kiedy jest zielony,

 zwie się paradoksem,

 a kiedy dojrzały—banałem

(Louis Veuillot)

nie nie jestem łzy na ciebie tak

sobie chybam o-kropl-nie bo chy-

-biłem idąc w cel teraz mam tylko

celę aż do nie wiem skąd zieleń

jest kwaśna młodością dojrzałość

przesłodzona aż mdli smaku gnicia

nie odważam się znać chcę się

skruszyć rzeczywiście i mówię oddycham

rytmami kropel szybiąco pomieszkuję

w zapadłej dziurze łóżka dla dwojga

usiłując się wpasować w wyprofilowane

wygniecione śladem przez ciebie zużycie

w materacu próbuję niejednokrotnie wzmagać

nacisk tam i z powrotem bo lubiłem być

górą a potem obok upadam ciągle

analizując jak to znosiłaś niewymuszonym jednak

uśmiechem aż tak pamięć nie przewartościowuje

tego co zauważone po wszystkim należy otwierać

oczy by wzmóc w sobie potrzebę światła i ubieram co

pod ręką lub w okolicach łóżka wychodzę

by się wpasować w dzień znudzony kolejnymi

podobieństwami sformułowania powtórzeń bo

to (jak mówią) stwarza prawdę odświeża ją jak i ja czasem

dla potrząśniecia łbem kpię sobie z myśli przesmuconych

unikając banału na temat tęsknot których właściwie nie trzeba

po raz enty podpierać przenośnią analogią metaforą cytatem

skoro woda skoro ona sobą nadal

kapie z kranu na dal echa i przyzwyczaja

monotonią do taktu do rytmu kołysanki

i do myśli o zużyciu milczeć nie sposób

pomieszkuję bywam wybywam  od do

czasem w nieokreślenie miary w wymuszony spontan

adrenaliny w eureki chwilowe światła odbiciem czkawki

(bo najprostsza  i bezpośrednia w skojarzeniu) umiejętnie

chroniąc przed zimnem wcielam hibernację i nie wiem

czy aż tak bardzo potrzebuję iluzji innego świata 

drugiego życia zbawienia czy zakupu bułki za resztkę

swoich dochodów jeżeli widokiem  z łóżka dochodzę

w  kibel a świat mam u wezgłowia właściwie nieco nad

jedynym oknem teraz bywam jedynie pomiędzy przebłyskami

ucieczek z konkretu w depresję materaca który kiedyś miał

kształt równiny czytam sobie ucieczki podróże blagi wypełniam

czcionką kartkę i już nie wiem co chciałbym ci

powiedzieć czarnym na białe świadomy że są kolory

nawet gdy coraz bardziej nie wiem o czym milczeć

gdy słowo bez znaczenia a jednak pozwala oddechom

mieć iluzję melodii a jeszcze  niedawno umiałem śpiewać

pod prysznicem kolekcjonuję nieczystości w nich mi czasem

bezpiecznie i czas pozwala się wstrzymać wiarą że na gównie

da się wyhodować kwiat który może ktoś zerwie i zostawi

pod twoimi drzwiami zamykam oczy dość często bo

czy paradoks czy banał to prawda ma w powiekach

przeszkodę boleć zaczyna

nieco później