Tkwienie (wiersz)

Nie jestem z wami, z nikim

nie mam nic wspólnego 

do powiedzenia wszystko jedno

mogę sobie patrzeć, należeć

gorzko uczestniczyć, potem odchodzić.

Zmęczone dzieci, starcy w cekinach,

powietrze narzuca paskudną mleczność.

Przechodzę od pokoju do pokoju brudzę

niewidzialność wyrzucam kolejne zdjęcia

mnę kolejne kartki by zacząć od nowa

mnę do krwi już wargi by się nie rozpuścić
rok nieubłaganie spisuje moje kroki

i klnę i milczę bo tańczenie już boli.

Grzech miał być lekki i gorzki jak zastrzyk
higiena ciała i ducha by nie tkwić w czystości
podnoszę się od obolałych
nie serca a rąk i pragną najbardziej

Uzależnienie od tabula rasa
jak ciężko miąć kartki
prawa do wolności
której nikt nie chce