1.
utopili marzannę już zwyczajowo potem 
poszli się chwiać pod wpływem wszystko 
wyjaśniając oczywistością słońca porywistych 

powiewów sensu i wiatru rzecz jasna 
o sile cztery w skali beauforta szli stadem
jakby łanem myślących trzcin trzymali się
mimo chwiania pozorem mocy z korzeniem 

grubej podeszwy i grawitacji pascal tutaj nic 
nie dałby bo ciśnienie nośne a i wiatr po trawie 
ładnie rozczesuje i popuszcza się w źdźbła falują 

puklują się nawet o włos od aluzji wobec konopnych 
sznurków i dyndania judaszem na oko stąd niedaleko 
do tradycyjnego pojęcia co zdradza że nuda blisko racji

(szumi mi)

2.
chyba potrzeba zagryzania się we wstrzymywaniu puszczania się 
wiatrem i siłą rzeczy tak mi leży na sercu i wątrobie że muszę 
przyznać iż mi to już na wstępie zgrzyta i zęby zagryzam przysłowiem 
a on mi nade mną ciągle zaimkami płacze miiiiiiiiiistrzu mi mi mi

spoglądam spode łba bo inaczej nie da się z pozycji siad
gdy na piersiach dusza w pudle rezonuje z akordu w akord 
na palcówkach gra gitara ale mi nie gra jego obecność jest

mi mi mi zbędnym zaimkiem który błaga co chwilę zanikami pamięci 
o dziesięć groszy do wina które się zmienia w powód (gram dalej
za to płacą nawet ulicznym poetom do których mam pretensje 
być zaliczony na poczet przyszłej legendy) w imię zasad odmawiam

mówiąc mu że w ten sposób byłbym jego mordercą a on płacze mi mi 
mistrzu graj przepsz(szasza)szam dla mnie mówię dobrze i gryzę się w ozór 
swoim wyznaniem wiary w trzeźwość bo jeszcze dawno ale niedawno sam 

(zlep-piałem)

3.

grosz do grosza by dojść do siebie na umór aż do błogosławieństwa 
epilepsji która po odtruciu była jak odcięcie judasza z drzewa mówią ale 
wyszedłeś i dobrze i to zawsze cud jak stworzenie a ja wiem że długo
po prostu miałem stracha przed powrotem roztrzęsienia się na pozór 

tornada topiąc kolejne mrzonki marzenia marzanny nawet po wyjściu
po odtruciu i serii przypominania że może i mam bezsilność ale póki co
nie jestem bezradny (nawet gdy mówiąc wierszem plotę się prozaicznie
w poplątaniu gatunków nieludzko wymieszany wstrząsami na pamięć)

jestem ciągle nieopodal menela zaimkiem sam sobie brutusem i cezarem sam
sobie judaszem jezusem czasem i drzewem aż do czasu kiedy sięgnę znowu 
po pozór poczucia mocy by pójść pod wiatr jak po oddech i duszenie i ze strachu

nie puszczę już wtedy na myśl o drganiu choćby i ciągiem i pełnią i ozorem 
by wymielić z siebie jak najprawdziwiej się tylko da rozmodlenie o pogodę
ducha topielą w rezonansowym pudle ciągiem strun do granic skali na kluczach

4.

(naciągiem ciągiem przeciągiem) (i na szyjce 
na nóżce trach bach trach bach)
(góra dół środek stół i muszę bo duszę
tak kruszę jak szkło) (zaimkami zamiast siebie 
w przekroczeniu form) (rozumu pojąć

nie zdołam) (pascala szlag trafił
dawno tak
jak płomień trzciny) (jestem

w nawiasie) a miron b. tutaj

 tylko poza to kursywa

(przywidzenie)