czas wojny (wiersz)

Niebo płacze deszczem 
drzewa podnoszą  ręce 

obłoki w błękicie bielsze niż światło 
boi się człowiek człowieka 
boi się zębów wilka 

gdzie nasze dobre purpurowe serca? 
mgła okryła siwym płaszczem pola 
na których śmierć mieszka 

światło gaśnie odpływa dusza 
w uszach szumi  pustka 

ciemność chwyta w ramiona 
oczy błyszczą nadzieją zwycięstwa 
w sercu smutek umierającego chłopca