wznosząc (wiersz)

sam nie upadam

sam się nie wznoszę

sam nie potrafię rozpędzic gwiazd

rozpalić słońca

zatrzymać ziemi

sam jestem niezauważalny 

dla siebie

sam nie istnieję

poza odliczalnym bytem

zrównanym twarzą z pospolitością

i chociaż idę

nawet upadłym czworakiem

wciąż niedostrzeżonym zostaję

samemu sobie

na kawałku wzniesienia do przestrzeni

po nic innego niż zawsze

po dostrzeganie, po usłyszenie

po kawałek innego człowieczeństwa