martwe oktawy (wiersz)

nieme wniebogłosy plastikowych  kwiatów
 

wypolerowali  granit na błysk 
usiedli na ławeczce

wpatrzeni w czystą pustkę

ani jeden liść nie leży
ni igiełka sosny
tylko niepokój co ludzie powiedzą
 

a przecież umarli lubią spadające liście 
niepotrzebne modne kroje trumien 
bez znaczenia głębokość dołu
to czego cofnąć się nie da
co było możliwe

umarli wiedzą kto przed kim zdążył
a do kogo śmierć się spóźniła