Zaproś do domu żebraka. (wiersz)

usiądź, mam miejsce 

nie potrzebujesz niczego

oprócz swojej opowieści

która nauczy mnie jak

być mądrzejszym

nie gubić drogi

nie tracić ludzi

nie zostawać cieniem

niespełnionego życia

na zapomnianych kartach dni

we wszystkich porach roku.

Ile razy żałuje się zimna

na twarzy po straconym cieple

kochających nas dusz?

Ile razy chce się

powrotu do czasów sprzed

popełnionych błędów?

Kim jesteś siedząca przy stole mądrości

kim jesteś żebrzące o dwa złote życie?

Usiądź mam miejsce

nie jest jeszcze za późno.