jest świat (wiersz)

Płycizna…

"nie lubię miast na początkach których
wyglądają mnie cmentarze

leżą na nich zawsze niedokończone spawy
prostych żyć z okolic ulic którymi jadę

nie lubię też kościołów z których
wylewają się stojące przed nimi pochody
są takie oddalone od prawdy ludzkiej
jakby bojące się prawdy o sobie

nie lubię małych sklepów z ciastkami i piwem
mają letnie ławeczki i stojaki na rowery
udają że szczęściem jest zjedzenie loda
lub wypicie szybkimi łykami piwa

może jest?

szczęście jest przecież momentem
ledwie chwilą na raczej mało chwilowej refleksji

nie lubię mojego rodzinnego miasta
bo ma wszystko czego nie lubię
i jeszcze wypaloną we mnie tarczę
>>nielubianych<< wspomnień

nie lubię go za to że dzięki niemu żyję
i jestem kim jestem."

...tak byłoby lepiej - "nielubianych" raczej łącznie - finalna kropka zbyteczna
- wers z pytajnikiem należałoby, jakoś "dotreścić" bo przenosi z wahania do rozważań

szczęście jest przecież momentem
ledwie chwilą na raczej mało chwilowej refleksji

nie lubię mojego rodzinnego miasta
bo ma wszystko czego nie lubię
i jeszcze wypaloną we mnie tarczę
>>nielubianych<< wspomnień

nie lubię go za to że dzięki niemu żyję
i jestem kim jestem."

wiersz wsiowego mędrka, nieporadnie siega do obszaru zastrzeżonego dla madrzejszych
,,nie lubię mojego rodzinnego miasta
bo ma wszystko czego nie lubię"
tandetna tautologia

szkoda czasu na analize tego gniota