***dogasły (wiersz)

***

dogasły ostatnie płomienie

zjedliśmy przaśne chleby

i winem pokrzepieni

opasaliśmy się jednym kręgiem

kije w ręce wzięliśmy

i ciemną soczystą nocą  

wyszliśmy w mrok w drogę

nie mając żadnej nadziei 

las szumiał dziwną melodią

a wszyscy jak jeden mąż pieśni

wielkiemu Nieobecnemu 

śpiewamy…

zwykła murowana świątynia

w mazurskiej wiosce gdzieś

w świecie

znad jeziora Rumian tam szliśmy

jak Izrael gubiąc swe ścieżki

minęła chyba już północ 

gdy pod ścianą po prawej 

usiadłem

i nagłe czując tchnienie

trzy słowa tylko 

szeptałem…