Kwiaty (wiersz klasyka)

Kwiaty nie są kwiatami.

Cisza. Czas w locie.

Rzeczywistość sprowadza się

do złego snu.

Tylko zbrodnia jest tutaj realna.

Tylko koszmar

-  nigdy marzenie –

przeobraża świat.

Przekonajcie się optymiści,

w jakie gówno wdepnęliście;

otwórzcie usta tego skromnego kwiatka

na cudownej łące:

tam, w środku

widać kły.

                                                                  tłum. Krystyna Rodowska