Pan Psychizm. minus nieskończoność (wiersz)

urodziłam się jako lustro nocy
przyłożone do ust astmatyka

(pociągi przeciągów nie biegną na pomoc
przewożą jedynie urywane światła
kołatania komór
robią krótkie przerwy w powietrzu)

wszystko w liczbie pojedynczej
jednorazowej
- plastikowe sztućce aparaty tlenowe alternatywne rozwiązanie

widać we mnie
pęknięcie w teorii
rysę
i nerwowy uśmiech rzeźbiarza

celujące w czułe miejsce zimno dłuta

...
otrzepałam pył z rąk i z ust
wyrwaną z kontekstu metaforą lęku
wykrzywia się teraz za karę
moja słaba forma
stawia kropkę kiedy ja jeszcze