O jeden za daleko? (wiersz)

Długo Cię tu nie było Bornie, miło, że wróciłeś:)

Nic nie rozumiem, strzelasz wersami jak z armaty, bez spójności. Ten strumień świadomości jest rwany, w efekcie już nic nie jest wiadome, niby mosty, dom, szczęście, ale nie mogę się niczego w wierszu uchwycić. A bardzo nie lubię dyndać na słowach.

no i powiedz mi, estel, jak mam CI na to odpowiedzieć? wytłumaczyć wiersz? zmienić to w zdanie oznajmujące tudzież zakończone pytajnikiem? powyrzucać przerzutnie i anakoluty? do jednych przemawia poetyka Mandelsztama do innych Majakowskiego. dawno temu w czarno-białym peerelowskim świecie i takiejże telewizji puszczali film, gdzie jeden chłopiec krzyczał: "wujku Maksie, trzymaj się wiatru!!" - i tego chyba należy się tu trzymać.

Ale widzisz, Born, ani Majakowski, ani tym bardziej Mandelsztam nie pisali w sposób zawiły dla samej zawiłości. Być może tak nie jest, ale ja nie znajduję tu elementu, który nakierowałby mnie na ewentualne rozwiązanie. Zapewne jest w tym zasada, ale ja jej nie widzę. Zdaje się, ze to kwestie gramatyczne decydują o tak zaawansowanej hermetyce tekstu. Przyznam, że strasznie się zapętliłem przy czytaniu, więc pozostawiam decyzję dziewczynom.

Jacku, zapewniam, że zawiłości zbyt wielu tu nie ma - kilka podwójnych, potrójnych znaczeń, które można wyciągnąć dopiero po inwersjach gramatycznych. Według mnie ten tekst jest aż nazbyt prosty. Cóż... decyzje w tym miejscu szczerze mówiąc są mało istotne. Ktoś to przeczytał i to się liczy.

Mnie się wydaje, że tu może się kryć jakaś ciekawa myśl, jednak podałeś ją w nieprzystępnej formie, przez co przy tych wszystkich zawijasach gramatycznych, stylistycznych poszła sobie. Ten tekst to swoista układanka, ale żeby ułożyć obraz z puzzli, trzeba znać jego pierwowzór.

Dawno temu uczono mnie poetyki i tego jak czytać tekst. Z tamtych czasów zostało mi zamiłowanie do wyciągania znaczeń spomiędzy minimalnej ilości słów. Cóż... najwidoczniej jestem swojego rodzau skamieliną. Mimo wszystko dziękuję za lekturę.