* * * [Wiesz] (wiersz klasyka)

Wiesz, myślę coraz częściej,

że trzeba wrócić.

Może cię spotkam, a szczęście?

Przecież szczęście to się razem smucić.



Właśnie patrzę w księżycowe okno

i wzrok natężam.

Pusto. Gdzieś szumi wiatr. Samotny

wśród liści - księżyc.



Koło złociste zza liści wyszło,

toczy się wietrze.

Takie księżyce były nad Wisłą,

tylko, że bledsze.



Nawet Wielki Wóz przejazdem na drzewie

tkwi o północy

tak jak u nas. Ale tutaj? Nie wiem

naprawdę - po co.



Co tu? Tęsknota i noce bez snu,

jakieś ulice i czyjeś wiersze.

Zyję. I z ludzi nie-ludzi jestem

Displaced Person.



Myślę o tobie. Wiem, trzeba odejść

może powróci, co przeszło,

chociaż nie wiem, jaka będzie młodość

ani gdzie jesteś.



Ale będę, miła, zawsze twoim

albo niczyim.

Słuchaj,

słuchaj, przeczytaj ten wiersz,

jeśli gdziekolwiek żyjesz.