Muzyka sfer (wiersz klasyka)

Staszku, mój przyjacielu, 

                                  minionych dni coraz więcej,

co dzień powtarza się gra odpływu światła i cienie falami do stóp 

podchodzą,

                                            jak bluszczem pną się pod okna

i chwieją drzew koronami.

                                     Ty przecież wiesz, że dno nieba,

ziemię depczący,

          jakże możemy znać lśniącą powierzchnię?

Gdzie światło na dnie ucichnie

                                        i wiatr już nie dmie wzdłuż ziemi,

stężałe lodem nocy łamie się niebo w refleksy,

które są może odbiciem świateł okrętów płynących

po szlakach morskich wszechświata

                                        i wcale nie są gwiazdami.



W snach, które po mnie sięgają, fale łopoczą o dno,

słychać daleki jęk syren,

                                   kwilenie kosmicznych mew,

głosy i śpiewy nieznane,

                                  i szmer monotonny motorów.

Czujne zwierzęta drżą, wilgotne nozdrza podnoszą

ku muzyce sfer i wiedzą, a człowiek jest głuchy,

                                                                   gdy nie śni...



Staszku, mój przyjacielu, 

                                  minionych dni coraz więcej,

co dzień powtarza się gra odpływu cieni i światło

wlewa się w puste arterie i akwedukty ulic,

Powierzchnia nieba

                          z odbłysków świateł dźwignięta opada,

rozpływa się, wsiąka w szczeliny

                                          i rzeką płynie, strumieniem,

kurzem osiada po drogach,

                                        które gdziekolwiek wiodą....



Jakże zaufać nam drogom i ptaki przelotne ukochać

nam, mijającym? Muzyka siedmiu niebieskich sfer

szklane półtony wywodzi

                                        ze śpiewu nocnych okrętów.

Narkotyk jawy mnie truje i kształty światłem wyryte

kaleczą wzrok. Jakże trudno 

                                        oderwać się stopom od ziemi

i dno horyzontu deptać, i mijać, Staszku,

                                                           jak trudno.......



Staszku, mój przyjacielu, czymże jest światło i cień,

czymże są rzeki nieba, które się toczą i toczą,

czymże jest ból mijania? Kamień wdeptany w drogi

w kurz się rozpada, niszczeje,

                                          widziadło trwalsze nad kształt

zalega mi wzrok : to ludzie, struny muzyki sfer,

drżą dźwiękiem, jakby uśpieni, 

                                            a ptaki na węzłach wiatru

to nuty rzucone na niebo. I dłoń dyrygenta się waży

ostrożnie, lekko w powietrzu :

                                          patrz, biały gołąb okrążał

kopułę drzewa i lot swój wywinął w ułamku taktu....



Staszku, mój przyjacielu,

                                       a czymże jest muzyka sfer,

jak nie milczeniem kszatałtów minionych

                                                          i zapomnianych?