Muzyka sfer

Staszku, mój przyjacielu, 
                                  minionych dni coraz więcej,
co dzień powtarza się gra odpływu światła i cienie falami do stóp 
podchodzą,
                                            jak bluszczem pną się pod okna
i chwieją drzew koronami.
                                     Ty przecież wiesz, że dno nieba,
ziemię depczący,
          jakże możemy znać lśniącą powierzchnię?
Gdzie światło na dnie ucichnie
                                        i wiatr już nie dmie wzdłuż ziemi,
stężałe lodem nocy łamie się niebo w refleksy,
które są może odbiciem świateł okrętów płynących
po szlakach morskich wszechświata
                                        i wcale nie są gwiazdami.

W snach, które po mnie sięgają, fale łopoczą o dno,
słychać daleki jęk syren,
                                   kwilenie kosmicznych mew,
głosy i śpiewy nieznane,
                                  i szmer monotonny motorów.
Czujne zwierzęta drżą, wilgotne nozdrza podnoszą
ku muzyce sfer i wiedzą, a człowiek jest głuchy,
                                                                   gdy nie śni...

Staszku, mój przyjacielu, 
                                  minionych dni coraz więcej,
co dzień powtarza się gra odpływu cieni i światło
wlewa się w puste arterie i akwedukty ulic,
Powierzchnia nieba
                          z odbłysków świateł dźwignięta opada,
rozpływa się, wsiąka w szczeliny
                                          i rzeką płynie, strumieniem,
kurzem osiada po drogach,
                                        które gdziekolwiek wiodą....

Jakże zaufać nam drogom i ptaki przelotne ukochać
nam, mijającym? Muzyka siedmiu niebieskich sfer
szklane półtony wywodzi
                                        ze śpiewu nocnych okrętów.
Narkotyk jawy mnie truje i kształty światłem wyryte
kaleczą wzrok. Jakże trudno 
                                        oderwać się stopom od ziemi
i dno horyzontu deptać, i mijać, Staszku,
                                                           jak trudno.......

Staszku, mój przyjacielu, czymże jest światło i cień,
czymże są rzeki nieba, które się toczą i toczą,
czymże jest ból mijania? Kamień wdeptany w drogi
w kurz się rozpada, niszczeje,
                                          widziadło trwalsze nad kształt
zalega mi wzrok : to ludzie, struny muzyki sfer,
drżą dźwiękiem, jakby uśpieni, 
                                            a ptaki na węzłach wiatru
to nuty rzucone na niebo. I dłoń dyrygenta się waży
ostrożnie, lekko w powietrzu :
                                          patrz, biały gołąb okrążał
kopułę drzewa i lot swój wywinął w ułamku taktu....

Staszku, mój przyjacielu,
                                       a czymże jest muzyka sfer,
jak nie milczeniem kszatałtów minionych
                                                          i zapomnianych?