Tren VIII

Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim, 
Moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim! 
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała, 
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała. 
Nie dopuściłaś nigdy matce się frasować 
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować, 
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając. 
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu, 
Nie masz zabawki, nie masz rozśmiać się nikomu. 
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.