Tren XII

Żaden ojciec podobno barziej nie miłował 
Dziecięcia, żaden barziej nad mię nie żałował. 
A też ledwe się kiedy dziecię urodziło.
Co by łaski rodziców swych tak godne było. 
Ochędożne, posłuszne, karne, niepieszczone, 
Śpiewać, mówić, rymować jako co uczone; 
Każdego ukłon trafić; wyrazić postawę, 
Obyczaje panieńskie umieć i zabawę; 
Roztropne, obyczajne, ludzkie, nierzewniwe, 
Dobrowolne, układne, skromne i wstydliwe. 
Nigdy ona po ranu karmie nie wspomniała, 
Aż pierwej Bogu swoje moditwy oddała.
Nie poszła spać, aż pierwej matkę pozdrowiła 
I zdrowie rodziców swych Bogu poruczyła. 
Zawżdy przeciwko ojcu wszytki przebyć progi, 
Zawżdy się uradować i przywitać z drogi, 
Każdej roboty pomóc, do każdej posługi 
Uprzedzić było wszytki rodziców swych sługi. 
A to w tak małym wieku sobie poczynała,
Że więcej nad trzydzieści miesięcy nie miała. 
Tak wiele cnót jej młodość i takich dzielności 
Nie mogła znieść; upadła od swejże bujności, 
Żniwa nie doczekawszy! Kłosie mój jedyny, 
Jeszcześ mi się był nie zstał, a ja, twej godziny 
Nie czekając; znowu cię w smutną ziemię sieję! 
Ale pospołu z tobą grzebę i nadzieję:
Bo już nigdy nie wznidziesz ani przed mojema 
Wiekom wiecznie zakwitniesz smutnymi oczema.