Tren XV

Erato złotowłosa i ty, wdzięczna lutni,
Skąd pociechę w swych troskach biorą ludzie smutni! 
Uspokójcie na chwilę strapioną myśl uroję,
Póki jeszcze kamienny w polu słup nie stoję,
Lejąc ledwie nie krwawy płacz przez marmór żywy, 
Żalu ciężkiego pamięć i znak nieszczęśliwy.
Mylę się? czyli, patrząc na ludzkie przygody, 
Skromniej człowiek uważa i swe własne szkody? 
Nieszczesna matko (jesli przyczytać możemy , 
Nieszczęściu, co prze głupi swój rozum cierpiemy), 
Gdzie teraz twych siedm' synów i dziewek tak wiele? 
Gdzie pociecha? gdzie radość i twoje wesele?
Widzę czternaście mogił, a ty, nieszczęśliwa 
I podobno tak długo nad wolą swą żywa,
Obłapiasz zimne groby, w których - ach, niebogo -
Składłaś dziateczki swoje zagubione srogo!
Takie więc kwiaty leżą kosą podsieczone
Albo deszczem gwałtownym na ziemię złożone. 
W którą nadzieję żywiesz? Czego czekasz więcej? 
Czemu śmiercią żałości nie zbywasz co pręcej? 
A wasze prędkie strzały albo łuk co czyni 
Niepochybny, o Febe i mściwa bogini?
Albo z gniewu, bo winna, albo więc z litości 
Dokonajcie, prze Boga, jej biednej starości! 
Nowa pomsta, nowa kaźń hardą myśl potkała 
Dziatek płacząc Niobe sama skamieniała
I stoi na Sypilu marmor nieprzetrwany, 
Jednak i pod kamieniem żywią skryte rany. 
Jej bowiem łzy serdeczne skałę przenikają
I przeźroczystym z góry strumieniem spadają,
Skąd źwierz i ptastwo pije; a ta w wiecznym pęcie 
Tkwi w rogu skały wiatrom szalonym na wstręcie. 
Ten grób nie jest na martwym, ten martwy nie w grobie 
Ale samże jest martwym, samże grobem sobie.