Tren XVI

Nieszczęściu kwoli a swojej żałości, 
Która mię pravaie przejmuje do kości,
Lutnią i wdzięczny rym porzucić muszę. 
Ledwe nie duszę.
 
Żyw-em? Czy mię sen obłudny frasuje? 
Który kościanym oknem wylatuje,
A ludzkie myśli tym i owym bawi, 
Co błąd na jawi.
 
O błędzie ludzki! O szalone dumy! 
Jako to łacno pisać się z rozumy, 
Kiedy po woli świat mamy, a głowa
Człowieku zdrowa.
 
W dostatku będąc, ubóstwo chwalemy, 
W rozkoszy - żałość lekce szacujemy, 
A póki wełny skąpej prządce zstaje,
Śmierć nam za jaje.
 
Lecz kiedy nędza albo żal przypadnie, 
Ali żyć nie tak, jako mówić, snadnie, 
A śmierć dopiero wtenczas nam należy,
Gdy już k'nam bieży.
 
Przecz z płaczem idziesz, Arpinie wymowny, 
Z miłej ojczyzny? Wszak nie Rzym budowny, 
Ale świat wszytek miastem jest mądremu
Widzeniu twemu.
 
Czemu tak barzo córki swej żałujesz? 
Wszak się ty tylko sromoty wiarujesz; 
Insze wszelakie u ciebie przygody
Ledwe nie gody!
 
Śmierć - mówisz - straszna tylko niezbożnemu. 
Przeczże się tobie umrzeć, cnotliwemu,
Nie chciało, kiedyś prze dotkliwą mowę 
Miał podać głowę?
 
Wywiodłeś wszytkim, nie wywiodłeś sobie; 
Łacniej rzec, widzę, niż czynić i tobie, 
Pióro anielskie, duszę toż w przygodzie,
Co i mnie bodzie.
 
Czlowiek nie kamień, a jako się stawi 
Fortuna, takich myśli nas nabawi. 
Przeklęte szczęście! Czyż snać gorzej duszy,
Kto rany ruszy?
 
Czasie, pożądnej ojcze niepamięci! 
W co ani rozum, ani trafią święci, 
Zgój smutne serce, a ten żal surowy
Wybij mi z głowy!