Tren XVII

Pańska ręka mię dotknęła, 
Wszytkę mi radość odjęta: 
Ledwe w sobie czuję duszę 
I tę podobno dać muszę. 
 
Lubo wstając gore jaśnie, 
Lubo padnąc slońce gaśnie,
Mnie jednako serce boli,
A nigdy się nie utoli. 
 
Oczu nigdy nie osuszę -
I tak wiecznie płakać muszę! 
Muszę płakać! - O mój Boże, 
Kto się przed Tobą skryć może? 
 
Prózno morzem nie pływamy, 
Prózno w bitwach nie bywamy: 
Ugodzi nieszczęście wszędzie, 
Choć podobieństwa nie będzie. 
 
Wiodłem swój żywot tak skromnie, 
Że ledwe kto wiedział o mnie,
A zazdrość i złe przygody
Nie miały miały mi w co dać szkody. 
 
Lecz Pan, który gdzie tknąć, widzi, 
A z przestrogi ludzkiej szydzi, 
Zadał mi raz tym znaczniejszy, 
Czym-em już był bezpieczniejszy.
  
A rozum, który w swobodzie 
Umiał mówić o przygodzie, 
Dziś ledwe sam wie o sobie:
Tak mię podparł w mej chorobie. 
 
Czasem by się chciał poprawić, 
A mnie ciężkiej troski zbawić, 
Ale gdy siędzie na wadze,
Żalu ruszyć nie ma władze. 
 
Prózne to ludzkie wywody, 
Żeby szkodą nie zwać szkody; 
A kto się w nieszczęściu śmieje, 
Ja bych tak rzekł, że szaleje. 
 
Kto zaś na płacz lekkość wkłada, 
Słyszę dobrze, co powiada;
Lecz się tym żal nie hamuje, 
Owszem, więtszy przystępuje. 
 
Bo, mając zranioną duszę, 
Rad i nierad płakać muszę,
Co snać nie cześć, to ku szkodzie 
I zelżywość serce bodzie. 
 
Lekarstwo to, prze Bóg żywy, 
Ciężkie na umysł troskliwy! 
Kto przyjaciel zdrowia mego, 
Wynajdzi co wolniejszego!
 
A ja zatym łzy niech leję, 
Bom stracił wszytkę nadzieję, 
By mię rozum miał ratować; 
Bóg sam mocen to hamować.