Powązki (wiersz klasyka)

Nie chodzę tam  by usłyszeć śpiew wilgi        

popatrzeć jak mikołajek zakwita od dołu do góry        

a cień depce po piętach        

goniąc wiewiórkę ze śmiechem w ogonie        

jak teściowe z zięciami porastają bluszczem        

to nie duch ale pomnik straszy        

jak czyjaś wielka sprawa zdechła zupełnie sama        

choć przy nazwisku łazi robak        

--- smutno żywych kochać ponad miarę       

 jak na grób Rydza --- Śmigłego opadają ciernie                

chodzę dziwię się myślę przemilczam        

ilu młodszych umarło ode mnie