Wyznanie (wiersz klasyka)

Zamykałem wiedzę w szufladkach

wymieniałem pajęczaki stawonogi i kręgowce

myliłem na niebie gwiazdę pierwszą z ostatnią

nie rozumiejąc kamieni - nazywałem

notowałem w zeszycie spostrzeżenia

wiedziałem że kiedy przylecą drozdy i żółte pliszki

można już spać przy otwartym oknie -

że po wilgach i derkaczach przychodzi pierwsza burza

że słonka wędruje tylko w nocy a wyżeł ma brwi nad oczami

poznawałem głuszca po zielonej piersi

zimorodka po czerwonych nogach

dostrzegłem że wiewiórka jest od spodu biała

że czajki kładą dzioby na ziemi

że kwiaty zapylone nocą nie są nigdy ciemne

że w maju kwitną rośliny niskie a w czerwcu wysokie

mówiono że można szukać prawdopodobieństwa

i utracić prawdę

że prac doktorskich teraz się nie czyta tylko się je liczy

że króla najłatwiej uwieść albo trudno się do niego dopchać

że więcej jest dowodów na istnienie Pana Boga

niż na istnienie człowieka

że piekło to po prostu życie bez sensu

czytałem na cmentarzu: "Tu leży Maria Dymek,

ducha oddała Bogu,

ziemi - ciało, jezuitom - domek. Dobrze się stało"

Chwytałem się jeszcze teologii za rękę

pytałem czy anioł spowiadający byłby do zniesienia

dzieliłem grzechy na śmiertelne to znaczy ciche i lekkie

- inaczej hałaśliwe

podglądałem czystość po obu stronach śniegu

wreszcie wzruszyłem ramionami: przecież wszystkie słowa

sprawiają

że się widzi tylko połowę