Ty i ja

Kochasz mnie bez miłości, łakniesz bez namiętności, 
Mówisz to jak najszczerzej, wyznajesz jak najprościej, 

Przemijasz obojętna i nie wiesz tego o mnie, 
Że ja właściwie ginę samotnie i bezdomnie, 

Że ja właściwie gasnę w syberiach twego chłodu, 
Wygnany i zesłany bez win i bez powodu; 

Że w czasach, gdy po ziemi strzaskane skrzydło wlekę, 
Przede mną drzwi zamykasz i serce, i powiekę, 

Bym patrząc w twoje oczy nie dostrzegł ciemnej próżni, 
Co złymi zamysłami rozdziela nas i różni. 

Ty nawet nie wiesz o tym, że ja - zraniony śpiewak, 
Spożywam chleb zmieszany z trucizną twoich zniewag, 

Że dla dumnego czoła zabrakło chmur i wieńca, 
Że wszystkie moje pieśni, to pieśni potępieńca... 

A jednak, gdy już umrzesz - po moich pieśniach właśnie 
Bóg duszę twą rozpozna. I będzie od niej jaśniej, 

I będzie od niej śpiewniej. I Bóg ją utożsami 
Z ptakami, co śpiewają pomiędzy aniołami.