Ty i ja (wiersz klasyka)

Kochasz mnie bez miłości, łakniesz bez namiętności, 

Mówisz to jak najszczerzej, wyznajesz jak najprościej, 



Przemijasz obojętna i nie wiesz tego o mnie, 

Że ja właściwie ginę samotnie i bezdomnie, 



Że ja właściwie gasnę w syberiach twego chłodu, 

Wygnany i zesłany bez win i bez powodu; 



Że w czasach, gdy po ziemi strzaskane skrzydło wlekę, 

Przede mną drzwi zamykasz i serce, i powiekę, 



Bym patrząc w twoje oczy nie dostrzegł ciemnej próżni, 

Co złymi zamysłami rozdziela nas i różni. 



Ty nawet nie wiesz o tym, że ja - zraniony śpiewak, 

Spożywam chleb zmieszany z trucizną twoich zniewag, 



Że dla dumnego czoła zabrakło chmur i wieńca, 

Że wszystkie moje pieśni, to pieśni potępieńca... 



A jednak, gdy już umrzesz - po moich pieśniach właśnie 

Bóg duszę twą rozpozna. I będzie od niej jaśniej, 



I będzie od niej śpiewniej. I Bóg ją utożsami 

Z ptakami, co śpiewają pomiędzy aniołami.