Październik

Nad ranem jeszcze bielał szron, 
       A oto już się dzień płomieni. 
I stoi mój rówieśnik - klon 
       W pozłocie słońca i jesieni. 

Jastrzębie, wypatrując cel, 
       Jak dwa przecinki tkwią w bezkresie. 
I resztką sił wesoły chmiel 
       Po drzewach do nich w górę pnie się. 

Obłoki wolno suną wpław 
       Jak rozsypane piórka gęsie, 
A w dole, popatrz - usnął staw 
       I znieruchomiał cały w rzęsie. 

Nad polną drogą nagi grab 
       Wyciąga sęki uroczyście 
I dźwięczy śmiech rumianych bab 
       Odmiatających suche liście. 

Zaczepny szczeniak w gąszczu traw 
       Z indykiem śmieszną walkę stacza, 
A wierzba zapatrzona w staw 
       Nie widzi tego - i rozpacza. 

Przelatujące stado wron 
       Rzuca na trawę smugi cieni, 
I stoi mój rówieśnik klon 
       W pozłocie słońca i jesieni. 

Sklepioną dłonią skupiasz cień 
       Nad zapatrzonym w górę wzrokiem, 
Ale już wkrótce zgaśnie dzień 
       W niebie na pozór tak wysokim. 

Z moczarów, z okolicznych łąk 
       O zmierzchu wczesny chłód przenika, 
I szybko spada słońca krąg 
       W pobliskie mroki października. 

Dnia jutrzejszego mądry sens 
       Wypełnia noc jak szept miłosny 
I w twoich oczach, w cieniu rzęs 
       Czytam zapowiedź nowej wiosny. 

(Obory, 1953)