Październik (wiersz klasyka)

Nad ranem jeszcze bielał szron, 

       A oto już się dzień płomieni. 

I stoi mój rówieśnik - klon 

       W pozłocie słońca i jesieni. 



Jastrzębie, wypatrując cel, 

       Jak dwa przecinki tkwią w bezkresie. 

I resztką sił wesoły chmiel 

       Po drzewach do nich w górę pnie się. 



Obłoki wolno suną wpław 

       Jak rozsypane piórka gęsie, 

A w dole, popatrz - usnął staw 

       I znieruchomiał cały w rzęsie. 



Nad polną drogą nagi grab 

       Wyciąga sęki uroczyście 

I dźwięczy śmiech rumianych bab 

       Odmiatających suche liście. 



Zaczepny szczeniak w gąszczu traw 

       Z indykiem śmieszną walkę stacza, 

A wierzba zapatrzona w staw 

       Nie widzi tego - i rozpacza. 



Przelatujące stado wron 

       Rzuca na trawę smugi cieni, 

I stoi mój rówieśnik klon 

       W pozłocie słońca i jesieni. 



Sklepioną dłonią skupiasz cień 

       Nad zapatrzonym w górę wzrokiem, 

Ale już wkrótce zgaśnie dzień 

       W niebie na pozór tak wysokim. 



Z moczarów, z okolicznych łąk 

       O zmierzchu wczesny chłód przenika, 

I szybko spada słońca krąg 

       W pobliskie mroki października. 



Dnia jutrzejszego mądry sens 

       Wypełnia noc jak szept miłosny 

I w twoich oczach, w cieniu rzęs 

       Czytam zapowiedź nowej wiosny. 



(Obory, 1953)