Elegia pożegnalna

W dalekim lesie ciało dogorywa, 
       Wiatr zachmurzony wśród gałęzi śni, 
Stoisz nade mną cała nieprawdziwa 
       I liczysz moje dni. 

Brzozy młodnieją i białą bibułką, 
       Bibułką białą łuszczą swoje pnie, 
Serce zamarło w trwodze przed kukułką, 
       Co już skazała mnie. 

Ty i kukułka - dwa złowieszcze głosy, 
       Które witają, gdy pożegnać chcą, 
A wkoło wrzosy, zeszłoroczne wrzosy 
       Całe pokryte rdzą. 

Banalny pejzaż smuci twarz pobladłą, 
       Sączy się z nieba lazurowy czad. 
Na mchu pożółkłym białe prześcieradło 
       Zakreśla cały świat. 

Stoisz i milczysz wątłą swą żałobą, 
       Ale już dla mnie zdasz się garścią mgły, 
Garścią obłoków, które razem z tobą 
       Płakać aż tutaj szły. 

Zostaw samego mnie. I bądź szczęśliwa. 
       Słońce zachodzi, więc już idź, już idź! 
Śmierć to jedyna liryka prawdziwa, 
       Dla której warto żyć.